Λιτά και πολυτελή γεύματα και δείπνα - Βυζαντινή εποχή

Απλές και ευτελείς τροφές θεωρούνταν κατά τους Βυζαντινούς ο άρτος, και μαζί με αυτόν το τυρί, οι ελιές, τα λάχανα, οι βολβοί, τα αυγά και τα όσπρια (Κουκουλές 1952, 46). Επίσης, απλές και όχι καρυκευμένες τροφές κατανάλωναν οι Βυζαντινοί κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και τις υπόλοιπες νηστήσιμες μέρες, καθώς και Τετάρτη και Παρασκευή, μέρες στις οποίες η κρεατοφαγία θεωρείτο αμάρτημα. Μάλιστα, η νηστεία αυτή ήταν πολύ πιο αυστηρή για τους κληρικούς, στους οποίους μάλιστα επιβάλλονταν και εκκλησιαστικές ποινές, σε περίπτωση που δεν την ακολουθούσαν χωρίς δικαιολογημένη αιτία, αφού όπως πίστευαν ο παράδεισος ετοιμάζεται «διὰ τῆς στερήσεως καρυκευμάτων καὶ ζωμευμάτων» (Κουκουλές 1952, 46). Επιπρόσθετα, οι πατέρες συνιστούσαν απλότητα στις τροφές, εγκράτεια στην κατανάλωση κρέατος, και αποφυγή πολυσύνθετων εδεσμάτων, αφού όπως πίστευαν η κατανάλωση τέτοιων τροφίμων έβλαπτε την υγεία, προκαλώντας καχεξία, διαταραχές στο στομάχι και άλλες ασθένειες και διέφθειρε το κάλλος του σώματος (Κουκουλές 1952, 47).
Σε αντίθεση με τον απλό λαό, υπήρχαν και οι κενόδοξοι και γαστρίμαργοι, οι οποίοι κατανάλωναν περίεργα φαγητά, για την παρασκευή των οποίων κάποιες φορές απαιτούνταν και μακρινά ταξίδια για την προμήθεια των υλικών, καθώς και εξειδικευμένο προσωπικό.