Αθθυμούμαι: Πρωτοχρονιά.

Πόσο διαφορετική ήταν η παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν είμασταν μικροί την δεκαετία του 1960, αρχές του 1970!
Στα χωριά δεν είχαμε ρεβεγιόν. Οι οικογένειες προετοιμάζονταν να περάσουν μαζί την αλλαγή του χρόνου. Έτρωγαν δείπνο μαζί και μετά έπαιζαν διάφορα παιγνίδια, οι παππούδες έλεγαν παραμύθια.
Ελάχιστα σπίτια τότε είχαν τηλεόραση. ( Θυμούμαι όταν έδειχνε «Το κατωθκιόν της Μαδαρής» όλη η γειτονιά πήγαινε σε δύο σπίτια, στου Τάσου Δημητριάδη και στης Παρασκευούς Χατζηγιάννη. Έπαιρνε ο καθένας την καρεκλίτσα του και κυριολεκτικά γινόταν σινεμά).
Εμείς, λόγω του ότι οι γονείς και οι παππούδες ήσαν γεωργοκτηνοτρόφοι, δεν είχαμε τότε την πολυτέλεια να ξενυκτήσουμε.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όλες οι νοικοκυρές έψηναν κόλλυβα για τον Άγιο Βασίλη.
Τον Βασίλη , την κυπριακή βασιλόπιττα, τον έφτιαχνε η γιαγιά μου η Αργυρή με τα κούμουλλα των Χριστουγέννων. Σχήμα στρογγυλό, εβαζε πάνω σταυρωτά δύο λωρίδες ζυμάρι, τις άκριες τις άνοιγε και γύριζαν προς τον Βασίλη. Είχε το σισάμι του, τον μαυρόκοκκο και με την μύτη του μαχαιριού έκανε σχέδια. Απαραίτητο το διπλοσέλινο μέσα τυλιγμένο σε ασπρόκολλα.
Την παραμονή το βράδυ οι νοικοκυρές έβαζαν ένα πιάτο με κόλλυβα, από πανω τον Βασίλη και ένα κερί αναμμένο. Δίπλα ένα αδειο ποτήρι και κρασί για να πιεί ο Άγιος να ευλογήσει το σπίτι και το τσεντί (πορτοφόλι)του νοικοτζύρη να έχει πάντα χρήματα.
Επίσης την παραμονή σε όλα τα σπίτια έφερναν κλαδι ελιάς. Άναβαν μαγκάλι και ο καθένας έρριχνε ένα φύλλο ελιάς πάνω στα κάρβουνα λέγοντας: Αη Βασίλη Βασιλιά, τζιαι πρωτολουτουρκίτη, που ' σαι πάνω στην έλια, δείξε τζιαι φανέρωσε αν μ'αγαπά ο/η τάδε. Το όνομα βέβαια το έλεγε από μέσα του και περίμενε με αγωνία να αναπηδήσει το φύλλο ως θετική απάντηση.
Το πρωί που ξυπνούσαμε δεν περιμέναμε δώρα . Την πουλουστρίνα μας, μας την έδιναν τα Φώτα. Λέγαμε : Καλημέρα τζιαι τα Φώτα τζιαι την πουλουστρίναν πρώτα. Αθθυμούμαι τον πάππον μου τον Φίλιππον που πήγαινε στα δισέγγονά του και έδινε πουλουστρίνα.
Το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς οι οικογένειες έτρωγαν μαζί και έκοβαν τον Βασίλη. Όλοι ανυπομονούσαν ποιός θα βρει το διπλοσέλινο για καλή τύχη. Δεν κόβαμε βέβαια όλο τον Βασίλη να το βρούμε, μόνο όσο χρειαζόμαστε.
Πόσο πιό απλή ήταν η ζωή μας τότε!