Με αφορμή τις καλοκαιρινές καταιγίδες των τελευταίων ημερών.

Εν χόρτον μάστρε.
Μιαν φοράν τζιαι έναν τζιαιρόν είσιεν έναν τσιφλικάν που είσιεν έναν κάμπο γήν, κάμποσους μισταρκούς τζιαι έναν επιστάτην. Εσπείραν τους κάμπους σιτάριν τζιαι κάθε λλίες μέρες ο επιστάτης εδίαν αναφοράν στον τσιφλικάν για τα σπερμένα. Εν χόρτον, μάστρε, ελάλεν του.΄ Ερεξεν ο Απρίλης, τα σιτάρκα εψηλώσαν, ετζιτρινίσαν, εγεμώσαν οι κουτσούλλες τους.
Εν χόρτον μάστρε, ελάλεν ο μισταρκός. ΄Ηρτεν ο Μάς, αρκέψαν το θέρος. Εθερίζαν με τα δρεπάνια, εκουβαλούσαν τα δεμάθκια στα αλώνια, εκάμναν τα θεμωνιές. Αρκέψαν το αλώνεμαν με τα βούθκια τζια την δουκάνην, απλώσαν το μάλαμαν, ανεμίσαν με τα θερνάτζια τζιαι τα φτυάρκα.
Ε, πώς πάει το σιτάριν, αρώταν ο μάστρος τον επιστάτην. Εν χόρτον μάστρε, ελάλεν του τζείνος. Ρε κατάπελλε, το σιτάριν εν μες το αλώνιν σωρόν, τζιαι λαλείς μου εν χόρτον;
Εν χόρτον μάστρε.
Κάμνει μιαν νεροποντήν, γίνεται το αλώνιν ποταμός, το σιτάριν εσκόρπισε μέσ΄τα χωράφκια, ύστερις που λλίες μέρες, εβλάστησεν.
Είες μάστρε, ώσπου να φυλάξεις το σιτάριν τζιαι να το βάλεις μές το σέντε, εν χόρτον.