Το πουρκούρι στον μύλο.

Καιρός για πουργούρι. Μέρος Β΄ στον μύλο.
Σήμερα , μαζί με αγαπημένες θείες και τον ξαδελφο Νίκο που μένει μόνιμα στο Λονδινο , πήγαμε στον μύλο να αλέσουμε το σιτάρι μας να γίνει πουργούρι. Πήραμε όχι μόνο το δικό μας αλλά και 5 - 6 άλλων γειτόνισσων και φιλενάδων. Λοιπόν, αδειάζαμε το σιτάρι της κάθε μιας ξεχωριστά σε ένα μεγάλο δοχείο για να γίνει το ρύζιασμα όπως λέγεται του σιταριού. Ραντίσαμε με ελαχιστο νερό το σιτάρι και το ανακατέψαμε καλά, να παει παντού, χωρίς όμως να βραχεί πολύ. Ο λογος που βρέχεται ελάχιστα το ψημενο και στεγνωμένο στον ήλιο σιτάρι, είναι για να βγεί ευκολώτερα η φλουδα του κατά το άλεσμα.
Μετά ρίξαμε το σιτάρι στην χοάνη του μύλου και ο μυλωνάς έβαλε μπρός. Επεφτε λίγο λίγο το σιτάρι, αλεθόταν και μετά σαν ψιλή βροχή το πουργούρι γέμιζε την σακούλλα. ΄Οι θείες, μόλις βγήκε το πρωτο πουργούρι, πήραν λίγο στην χούφτα τους να ελέγξουν αν είναι καλό, αν έχει το σωστό μέγεθος, τη σωστή υφή. Αποφασίσαν ότι εν πολλά καλόν.
Η διαδικασία έγινε για το σιτάρι της κάθε νοικοκυράς ξεχωριστά, με προσοχή στις σακκούλλες για να παρει η κάθε μια πίσω το δικό της. Ο μυλωνάς ζύγισε την κάθε σακκούλλα ξεχωριστά και μας είπε πόσα στοίχισε στην κάθε μια το άλεσμα. Εγώ για 10 κιλά σιτάρι έδωσα μυλωνιάτικα 2 ευρώ.
Μόλις επέστρεψα στο σπίτι έβαλα ένα καθαρό σεντόνι πάνω στο τραπέζι και άπλωσα το αλεσμένο πουργούρι να κρυώσει. Κατά την διαδικασία του αλέσματος λόγω της τριβής το πουργούρι ζεσταίνεται και πρέπει να απλωθεί να κρυώσει. Αύριο ακολουθεί η τρίτη και τελευταία πράξη της υπόθεσης. Το κοσκίνισμα και το ανέμισμα. Εμ, τι νομίζετε, έτσι εύκολα θα φάμε πουργούρι πιλάφι και κολοκοτές;