Τα ππαλαζούθκια

Στην παραδοσιακή κυπριακή κοινωνία, ο όρος «ππαλαζούθκια» (ή «παλαζούθκια») αναφέρεται στους νεοσσούς των περιστεριών – τα μικρά πιτσουνάκια, αμέσως μετά την εκκόλαψη. Αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα αποτελούσαν στο παρελθόν σημαντικό μέρος της διατροφής, ιδιαίτερα σε περιόδους ανάγκης.

Διατροφική αξία:
Τα ππαλαζούθκια θεωρούνταν τροφή υψηλής θρεπτικής αξίας. Ήταν ιδανικά για μικρά παιδιά, ηλικιωμένους και αρρώστους, καθώς το μαλακό τους κρέας χωνευόταν εύκολα και προσέφερε ενέργεια και δύναμη. Ήταν μια μορφή “φυσικού συμπληρώματος διατροφής” της εποχής, που αξιοποιούσε η κυπριακή οικογένεια, κυρίως στις αγροτικές περιοχές.

Εκτροφή περιστεριών:
Η διατήρηση περιστεριών ήταν διαδεδομένη. Σχεδόν κάθε σπίτι είχε δικές του περιστερώνες – ειδικές εσοχές στους τοίχους, ή ακόμη και μικρά χτιστά «πιτσουνάρκα», όπου τα πουλιά φώλιαζαν και πολλαπλασιάζονταν. Τα παιδιά του χωριού μεγάλωναν με τον ήχο του φτερουγίσματος και του γουργουρητού, ενώ η συλλογή των αυγών ή των μικρών περιστεριών ήταν κομμάτι της αγροτικής καθημερινότητας.

Σήμερα:
Η πρακτική αυτή έχει σχεδόν εκλείψει. Σε πολλά χωριά μόνο λίγοι ηλικιωμένοι – όπως η «θεία Δέσποινα του Δημόκριτου»- συνεχίζουν να εκτρέφουν περιστέρια, κρατώντας ζωντανή μια παράδοση που χάνεται. Οι νεότερες γενιές γνωρίζουν τα ππαλαζούθκια κυρίως από αφηγήσεις ή λαογραφικές εκδηλώσεις.
Η ιστορία των ππαλαζουθκιών είναι ένα παράδειγμα του πώς η λαϊκή σοφία και η ανάγκη διαμόρφωσαν τη διατροφή και τις συνήθειες των Κυπρίων στο πέρασμα του χρόνου!