Σαλτσάριον, το

Για να παρασκευάζουν ή να προσφέρουν σάλτσες όπως τον "γάρον" οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν ειδικά σκεύη, που ονομάζονταν "σαλτσάρια" ή "σαλτσερά", "γαράρια" ή "γαρερά" και οι Σχολιαστές τα φέρνουν ως επεξηγηματικά των λέξεων "πινάκιον" και "οξύβαφον", που ήταν κατεξοχήν ανοιχτά αγγεία. Οι σάλτσες τρώγονταν ζεστές. Ζεστές τρώγονται και σήμερα οι σάλτσες, γι’ αυτό και προσφέρονται συχνά μέσα σε ειδικά αυτοθερμαινόμενα σκεύη. Τέτοιου είδους αυτοθερμαινόμενα κεραμικά σκεύη έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην Κύπρο, και χρονολογούνται κυρίως στον 11ο και 12ο αι. μ.Χ. Τα βυζαντινά πήλινα αυτοθερμαινόμενα σκεύη έχουν σχήμα ανεστραμμένου κώνου, με θέση για τη φωτιά στο κάτω μέρος και στο άνω ανοιχτό βαθύ πιάτο (σκουτέλλιον) για την τροφή (Χ. Μπακιρτζής, 1989, σελ. 55).