Τηγάνιον, το

Τα τηγάνια διακρίνονταν σε μεγάλου και μικρού μεγέθους ανοικτά σκεύη, και ήταν χάλκινα (γανωμένα για να χρησιμοποιούνται ως μαγειρικά), πήλινα (κάποια είχαν επίστρωση εφυάλωσης εσωτερικά) ή και σιδερένια. Το χαρακτηριστικό τους, εκτός από το μεγάλης διαμέτρου χείλος, είναι η κοίλη βάση, το σχεδόν όρθιο τετραγωνισμένο χείλος, και οι δύο οριζόντια τοποθετημένες πλατιές τοξωτές λαβές (με τη μια τους πλευρά να εφάπτεται στο χείλος).
Το ρηχό και ανοικτό αυτό σκεύος χρησίμευε, σε αντίθεση με το βαθύ και κλειστό τσουκάλι, για το τηγάνισμα στεγνής τροφής με τη βοήθεια λαδιού ή λίπους, ή και για καβούρδισμα οσπρίων και ξηρών καρπών (Μπακιρτζής 1989, σελ. 49).