Καλλιέργειες στην Αλάμπρα

Ανατολικά προς το Δάλι και Λύμπια βρίσκεται το μεγαλύτερο λεκανοπέδιο με αργιλλώδη εδάφη, τα οποία είναι πολύ εύφορα και καλλιεργούνται με δημητριακά. Προηγουμένως στα εδάφη αυτά καλλιεργούσαν ντομάτες, λουβιά, καρπούζια, πεπόνια, παμπάκι, ξηρικώς: λόγω του ότι στα εδάφη αυτά μαζεύονταν τα νερά της βροχής και συγκρατούσαν υγρασίαν κατά τους θερινούς μήνες, και άλλα ήταν φυτευμένα με αμπέλια, μαύρα και άσπρα, τα οποία τις τελευταίες δυο – τρεις δεκαετίες το ένα κατόπιν του άλλου ξεριζώθηκαν. Και έτσι τώρα το χωριό, το οποίον είχε 3 χιλιάδες στρέμματα αμπελιών, δεν έχει να επιδείξει ούτε μια στύπα. Αιτία ήταν η έλλειψη εργατικών χειρών και οι αλλεπάλληλες ανομβρίες. Σε όλην αυτήν την περιοχήν προηγουμένως υπήρχαν λάκκοι με νερό. Καλλιεργούσαν πατάτες και λαχανικά σε μικρή κλίμακα, για τις ανάγκες της οικογένειας. Πολλοί που παρήγαν περισσότερα τα διέθετα στους εμπόρους. Με τις ανομβρίες, οι οποίες άρχισαν από το 1940 και τις ολιγομβρίες που συνεχίζονται, το νερό χάθηκε, οι λάκκοι χάλασαν και τα αλακάτια πωλήθηκαν. Τα χωράφια αυτά τώρα καλλιεργούνται με κριθάρι και ελάχιστα με σιτάρι. Το κριθάρι είναι πιο ανθεκτικό στις ανομβρίες και τις ασθένειες, ωριμάζει νωρίτερα και μπορεί να θεριστεί πριν τις καλοκαιρινές βροχές, οι οποίες συνήθως συνοδεύονται με χαλάζι και είναι καταστρεπτικές για την γεωργία [Ηλία Γεωργίου (1989) 27]
Κύρια προϊόντα είναι τα δημητριακά, ελιές και λάδι, αθάσια (αμύγδαλα) και λίγα λουβιά, ξηρικές καλλιέργειες. Προηγουμένως τα λουβιά της Αλάμπρας, που ήταν ένα εκ των κυριοτέρων προϊόντων μας, ήταν καλόψητα και περιζήτητα. Οι παλαιές ελιές που ονομάζονται «Φραγκοελιές» είναι 800 και πλέον ετών από τον καιρό των Φράγκων. Οι νέες φυτείες είναι της δεκαετίας του 1940, όταν σε μια εκστρατεία φυτεύτηκαν γύρω στα 5.000 αγριοελαιόδενδρα από τα όρη των Λευκάρων, του Σταυροβουνίου και την Παρεκκλήσια. Χιλιάδες χαρουπόδενδρα (περίπου 8 χιλιάδες) που φυτεύτηκαν κατά την δεκαετίαν του 1950, δεν απέδωσαν αρκετά οφέλη, διότι ίσως το έδαφος, το κλίμα να είναι ακατάλληλον για την χαρουπιά.
Το δένδρο που αφθονεί στην περιοχή μας είναι η αθασιά (αμυγδαλιά). Χιλιάδες φυτεύτηκαν το 1935 και εξής, όταν έγινε στο χωριό μας αποκλεισμός για την δενδροφυτεία. Υπήρχαν και παλαιές φυτείες αλλά χάθηκαν από τις ανομβρίες. Ένα άλλο προϊόν του χωριού είναι το μέλι, χάρη στο θυμάρι που κυριαρχεί στους χαμηλούς λόφους και παράγεται άφθονο και καλό μέλι. Άλλο προϊόν είναι τα παπουτσόσυκα, που παράγει πολλά το χωριό. [Ηλία Γεωργίου (1989) 31]