σόδκιασμαν,το

Πρόκειται για την αποθήκευση των σιτηρών από το αλώνι στο αμπάρια (Γιαγκουλλής 2009, λήμμα σόδκιασμαν,το, 434).

Ο Ιωάννης Ιωνάς στα «Παραδοσιακά επαγγέλματα της Κύπρου» πως για τη μεταφορά του καρπού στους αποθηκευτικούς χώρους έπρεπε να προηγηθεί το σάτσ̆ιασμαν [γέμισμα των σακιών]. Στη συνέχεια, κάνοντας όσες διαδρομές χρειάζονταν, μεταφέρονταν καρπός και άχυρο στο σπίτι του ιδιοκτήτη με γαϊδούρια, βουάμαξα, κάρα ή ακόμα και καμήλες. Στο σπίτι τα σακιά αδειάζανε για ν’ αερίζεται ο καρπός, ο οποίος στη συνέχεια θα φυλαγόταν στο σέντε ή ειδικά διαρρυθμισμένο δωμάτιο στο ανώι και έτσι τελείωνε το σόδκιασμαν. Το άχυρο κουβαλιόταν και πήγαινε στο ασ̆ερωνάριν [τον αχυρώνα] που ήταν είτε ειδικό δωμάτιο του σπιτιού, είτε μέρος του μακρυναριού κοντά στον χώρο ενσταβλισμού των βοδιών κατά τον χειμώνα. Η μεταφορά του άχυρου, όπως και του καρπού, γινόταν είτε με βουάμαξο, είτε απευθείας στην πλάτη των ζώων και με τη βοήθεια σατσ̆ιών [σακιών] ή σεντονιών που δένονταν σε μεγάλους μπόγους. Τα σακιά ή σεντόνια ανοίγονταν στον αχυρώνα και όταν ο σωρός του άχυρου ψήλωνε πολύ, τότε ανέβαιναν στη στέγη και μέσω της ασ̆ερότρυπας συνέχιζαν το ασ̆ερόμπασμαν μέχρι το τέλος. Ο νοικοκύρης σαν τέλειωνε δεν παρέλειπε να ευχαριστήσει και πάλι τον Θεό με το: «Δοξάζομεν σε Θεέ μου που μας εκαταξίωσες τζ̆αι φέτι να βάλουμεν το ψουμίν μας έσσω» (Ιωνάς 2001, 61-63).