Μικρογεύματα

Εκτός από τα τρία συνήθη γεύματα (το πρόεμαν ή μπούκωμαν, το μεσομέρκασμαν και το δείπνο) (Ιωνάς (2001)), οι χωρικοί συχνά έπαιρναν και μικρογεύματα, είτε ανάμεσα στα γεύματα είτε στο τέλος της ημέρας. Κατά κανόνα αυτά τα απλά μικρογεύματα ήταν ψωμί μαζί με κάποιου τύπου προσφάιν. Το χαλούμι και οι ελιές ήταν το συνηθέστερο προσφάιν (Ξιούτας (1978), σ.12). Ο όρος προσφάιν παραπέμπει σαφώς στο «προσφάγι» των αρχαίων ελλήνων, με τον οποίο νοούταν τα διάφορα τρόφιμα, όπως το τυρί, οι ελιές και τα αλίπαστα, που συνόδευαν το ψωμί στο γεύμα. Μια δεύτερη εκδοχή μικρογεύματος ήταν οι μπουκιές λαρδιού με κόρα ψωμιού, το λεγόμενο καυκάλλιν (Ξιούτας (1978), σ.150), το οποίο έτρωγαν ως δειλινιάτικον κυρίως τα παιδιά αλλά και οι αγρότες, για να περιορίσουν την πείνα τους μέχρι το δείπνο. Ως ενδιάμεσο σνακ κατανάλωναν και σταφίδες (σταφίδια) ή ματσιές (αποξηραμένα σταφύλια) ή και κκιοφτέρκα συχνά μαζί με αμύγδαλα και καρύδια (Χατζιωνάς (1970), σ.118; Κυπριανού (1974), σ.298).