Παραγωγή και διαθεσιμότητα φρούτων κατά τον 19ον αιώνα

"Τα πορτοκάλεα, τα κίτρα, τα βερύκοκκα, αι ρόαι, τα σύκα, κατώτερα των της Σμύρνης, οι υδροπέπονες, οι πέπονες και τέλος αι ποικίλαι και ηδείαι σταφυλαί, εισίν οι μάλλον αφθονούντες εν τη νήσω καρποί; Αι αφρικανικαί συκαί εισι πανταχού; Αι καρυαί, αι αμυγδαλέαι, αι ζιζυφέαι, αι πιστάκαι εισί σπάνιαι; Σπανιώτεραι δε αι ιδαίαι βάτοι, οι ρεβισίαι και αι καστανέαι; Αι μηλέαι και αι άπιοι δίδουσιν υποδεείς καρπούς; Τα ροδάκηνα και τα κεράσια εισί μετριώτατα; Αι βανάναι, άλλοτε κοινόταται εν Κύπρω, εισί σπανιώταται.
Τα χαμοκέρασά εσιίν άγνωστα; Οι φοίνικες, ωραίοι και πολυπληθείς ιδία εν τοις τουρκικοίς χωρίοις, δίδουσι καρπόν μη αφικνούμενον εις ωρίμανσιν.
Ο λόγος έγκειται εν τούτω, ότι τα όσπρια χρήζουσιν επιμελείας ενώ τας σταφυλάς και τα κίτρα ωριμάζει και ο ήλιος μόνος."

Φραγκούδη ΕΝ (1885, σελ.38-39)