αππίδιν,το

Ο Π.Γ. Γεννάδιος γράφει για τις κυπριακές αχλαδιές στις αρχές του 20ού αιώνα: «Η Κύπρος, ήτις επί της εποχής του Πλινίου (Φυσκ. Ι. 15, 18) εφημίζετο διά τας φερούσας μεγάλους καρπούς Απιδέας της, σήμερον ελάχιστα και κακής ως επί το πλείστον ποιότητος απίδια παράγει. Χρησιμοποιούνται δε εις την νήσον ταύτην ως υποκείμενα προς εμβολιασμόν της κοινής Α. (σ.σ. Απιδέας) τα πολλαχού αυτόθι φυόμενα Κράταιγος ο Αζαρόλος (σ.σ. μοσφιλιά) και Απιδέα η συριακή (P. syriaca), η κν. Αγράπης ονομαζομένη υπό των νησιωτών»(Γεννάδιος 1914, 129).

«Στην Κύπρο διακρίνονται οι ακόλουθες ποικιλίες αχλαδιών: αουστάπκια ή αουστιάτικα, γρουσάπκια ή δρουσάπκια, κολοκάπκια ή κολάπκια, λαϊνάπκια, μηλάπκια, μοσφιλάπκια, μουσάπκια, σ΄ειμωνιάτικα, στουππόκωλα» (Μεγάλη Κυπριακή Εγκυκλοπαίδεια, τ. 2, λήμμα άππης,ο, 258).

Αναφορά στο αχλάδι υπάρχει σε κυπριακό παραμύθι με τίτλο «Έσει ο Θεός, μα θέλει τζι’ έναν αππίν».
«Μιάβ βολάν είσεν έναν αλουππόν τζι’ ήτουν τρυπωμένος μεσ’ στην τρύπαν, τζι’ έλασεν: «Έσει ο Θεός, έσει ο Θεός.» Ο αλουππός εκράεμ πούς κάπκοιοχ χτηνόν, ’πο τζείνα που ’περνούσαμ ’πο τζειαμαί, εννά ’μπαίννεμ μέσ’ στην τρύπαν να φάη. Ίσια πού ’περάσαδ δκυό τρείς ημέρες τζι’ έν ενέηγ κανέναχ χτηνόν τζι’ επείνασεμ πκιόγ καλά, εξέηκεν έξω τζι’ όσον τζι’ είεν το χτηνόν, εμούνταρεν τζι’ έππιασέν το τζι’ έφαν, πού ’ταν νηστικός».
-«Ά», λαλεί τότε, «έσει ο Θεός, μα θέλει τζι’ έναν αππίν, για να ’ση τζι’ ο Θεός. Χωρίς αππίν ’έν έσει ο Θεός» (Ταουσιάνης 2008, 192).

Η γνωστή έκφραση: «Να σε μάθω πόσα αππίδκια βάλλει ο σάκκος» αποτελεί συνηθισμένη απειλή τιμωρίας (Πέτρου-Ποιητού 2013, λήμμα Αππίδι, 26).