αρκοτζ̆ινάρα (αρκοτζινάρα),η

κινάρα η κάκτος, αγριαγκινάρα (Γιαγκουλλής 2009, λήμμα αρκοτζ̆ινάρα,η, 77)

Η αγριαγκινάρα «είναι πολυετές ακανθώδες φυτό με εύρωστη ρίζα, που παραμένει ζωντανή για να δώσει καινούργιους βλαστούς τον επόμενο χρόνο. Το υπέργειο μέρος ξηραίνεται κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Το φυτό μοιάζει με την ήμερη αγκινάρα, με μόνη διαφορά ότι φέρει αγκάθια. Επίσης, μοιάζει πολύ με τη χωστή που ανήκει και αυτή στο ίδιο γένος. Η αγριοαγκινάρα διαφέρει από τη χωστή, στο ότι είναι πολύ πιο εύρωστη με φύλλα που εκτείνονται προς τα πάνω και φέρει μεγαλύτερα και περισσότερα αγκάθια. Η χωστή είναι πιο μικρή, με φύλλα απλωτά στο έδαφος και με λιγότερα και μικρότερα αγκάθια.
Απαντά συνήθως σε διάφορες πεδινές περιοχές της Κύπρου. Εντοπίζεται κυρίως σε ακαλλιέργητους χώρους και όρια χωραφιών» (Σαββίδης 1999, 10-11).

«Είναι πολυετής θάμνος, που μπορεί να φτάσει τα δύο μέτρα ύψος. Η ρίζα της είναι εύρωστη και βαθιά, τα στελέχη όρθια, χοντρά, με αυλακώσεις. Τα φύλλα έχουν λευκοπράσινο χρώμα, είναι αντίθετα, λογχοειδή, σύνθετα, με ισχυρό κεντρικό νεύρο, βαθιά διαιρεμένα, με αγκάθια. Οι ανθοφόροι βλαστοί βγαίνουν από τις μασχάλες των φύλλων και καταλήγουν σε ωοειδείς ταξιανθίες, που η βάση τους καλύπτεται από λεία, βράκτια φύλλα, που επικαλύπτονται, σχηματίζοντας μια σαρκώδη ανθοδόχη· τα εξωτερικά και τα μεσαία καταλήγουν σε αγκάθι. Τα βράκτια φύλλα της είναι μικρά, σε αντίθεση με τα βράκτια φύλλα της καλλιεργούμενης αγκινάρας, που είναι μεγαλύτερα και χωρίς αγκάθια. Τα ανθίδια είναι πολλά (300-400), σωληνοειδή, ερμαφρόδιτα, με πέταλα πορφυρά ή μοβ. Η γονιμοποίηση γίνεται μόνο από έντομα· τα άνθη της αγκινάρας είναι τα αγαπημένα των μελισσών. Οι καρποί περιέχουν πολλούς σπόρους, που έχουν στην κορυφή τους αρκετά μικρά τριχίδια, που διευκολύνουν τη διασπορά τους στον αέρα και τη διάδοση έτσι του φυτού» (Παπούλιας 2006, 26-27).