πισ̆ί(δ)ες (πισί(δ)ες),οι

«Πισ̆ί(δ)ες»

«Πισ̆ί(δ)ες»

Πηγή: Ζηνοβία Χαραλάμπους

«Πισ̆ί(δ)ες»

Οι πισ̆ίες σερβίρονταν με ζάχαρη, με μέλι ή  με χαρουπόμελο. Ήταν ένα συνηθισμένο παρασκεύασμα από ζυμάρι που παρασκευαζόταν σε πολλές περιστάσεις. Παρασκευάζονταν ως δώρο προς τη λεχώνα μετά τον τοκετό αλλά και σαν δώρο της λεχώνας προς τους φίλους και τους συγγενείς που της ευχήθηκαν για το νεογέννητο (Λεοντίου 1983, 176; Κυπρή - Πρωτόπαπα 2003, 167). Ακόμα οι πισ̆ίες ήταν μέρος των γλυτζ̆ιστών που παρασκευάζονταν στη βάφτιση του νεογέννητου και στον γάμο (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 169, 175, 217).

Ονομασία - Προέλευση
Κυπριακή Ονομασία
πισ̆ίες
Ελληνική Ονομασία - Περιγραφή

Πρόκειται για λεπτές πίτες από ζυμάρι τηγανισμένες, με ζάχαρη ή μέλι (Γιαγκουλλής 2009, λήμμα πισ̆ία,η, 362). Η Ευγενία Πέτρου-Ποιητού σημειώνει πως τρώγονται και με σιρόπι (Πέτρου-Ποιητού 2013, λήμμα Πισιήδες, 116), ενώ ο Ξενοφών Π. Φαρμακίδης αναφέρει πως, εκτός από ζάχαρη, αρτύζονται και με τερατσόμελον [τερατσόμελον,το = το χαρουπόμελο] (Κυπρή 1983 [2003²], λήμμα πισ̆ίδες,οι, 32).

Γλωσσικές Παρατηρήσεις

ΕΤΥΜ. < τουρκ. pişmek (Γιαγκουλλής 2009, λήμμα πισ̆ία,η, 362)
Η Πέτρου-Ποιητού σημειώνει ότι η λέξη προέρχεται από τις επιχύδες ή τους επίχυτους πλακούντες των Αρχαίων Ελλήνων. Πισί στην Τουρκία είναι τηγανίτες από ζύμη με μαγιά (Πέτρου-Ποιητού 2013, λήμμα Πισιήδες, 116).

Μέθοδος Εξασφάλισης
Άλλο
Μέθοδος Επεξεργασίας

Οι πισ̆ίες, πίτες από ζύμη, είτε τηγανίζονταν είτε ψήνονταν στη σάτζ̆ην [σάτζ̆η,η = μαγειρικό σκεύος, πήλινος αβαθής δίσκος με δυο λαβές ή μεταλλική πλάκα πάνω στην οποία έψηναν πίτες]. Άλλοτε παρασκευάζονταν με μπατόν (με προζύμι δηλαδή) ζυμάρι και άλλοτε με ανέμπατον. Ακόμα ανάλογα με την περίσταση, άλλοτε χρησιμοποιούνταν λιπαρή ύλη και άλλοτε όχι. Οι πισ̆ίες τηγανίζονταν είτε σε ελαιόλαδο είτε σε μύλλαν [μύλλα,η = το χοιρινό λίπος] χοίρου ανάλογα με τη διαθεσιμότητα της λιπαρής ύλης (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 246-247, 254).

Οι πισ̆ίες γίνονταν από ζυμάρι, τις τηγάνιζαν και, στη συνέχεια, τις έβαζαν σε σιρόπι. Έδιναν διάφορα σχήματα όπως φιόγκους, σφηκοφωλιές, ππακλαβάδες ή ππακλαβωτά [ππακλαβάς,ο = ο μπακλαβάς], γλυτζ̌ιστά [γλυτζ̆ιστόν,το = γλυκό], γλυτζ̆ιστικά [γλυτζ̆ιστικόν,το = το γλύκυσμα], τραανά ή σαψάδες σε σχήμα τριγωνικό. Πολλές φορές οι πίτες αποτελούνταν από πολλά φύλλα και λέγονταν καττιμέρκα. Σε μερικά χωριά της Μεσαορίας, έφτιαχναν τυλιχτές πίτες αλειμμένες με βούτυρο γάλακτος και τις έψηναν στον φούρνο, τις λεγόμενες μυλλόπιττες. Αλλού έφτιαχναν γλυτζ̆ιστά ή δάκτυλα των κυριών. Τύλιγαν σε φύλλο κοπανισμένα αμύγδαλα με ζάχαρη, κανέλα και ροδόσταγμα, τα τηγάνιζαν και, στη συνέχεια, τα έβαζαν στο σιρόπι. Σε χωριά της επαρχίας Λεμεσού όπως το Κοιλάνι, πασπάλιζαν τις πίτες με σησάμι αντί με κοπανισμένα αμύγδαλα (Πρωτοπαπά 2009, 310-313, 318).

** Για τη συνταγή των πισ̆ι(δ)ων, βλ. λήμματα πισ̆ί(δ)ες,οι; πισ̆ίες Βουνιού Λεμεσού,οι; πισ̆ίες δερυνειώτικες,οι; πισ̆ίες μαραθεύτικες,οι; πισ̆ίες παραλιμνίτικες,οι; πισ̆ίες Ριζοκαρπάσου,οι; πισ̆ίδες Κακοπετριάς,οι στην κατηγορία Παραδοσιακές Συνταγές.

Διατροφική Αξία

Οι πισ̆ίες σερβίρονταν με ζάχαρη, με μέλι ή με χαρουπόμελο. Ήταν ένα συνηθισμένο παρασκεύασμα από ζυμάρι που παρασκευαζόταν σε πολλές περιστάσεις. Παρασκευάζονταν ως δώρο προς τη λεχώνα μετά τον τοκετο αλλά και σαν δώρο της λεχώνας προς τους φίλους και τους συγγενείς που της ευχήθηκαν για το νεογέννητο (Λεοντίου 1983, 176; Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 167). Ακόμα, οι πισ̆ιες ήταν μέρος των γλυτζ̆ιστών που παρασκευάζονταν στη βάφτιση του νεογέννητου και στον γάμο (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 169, 175, 217).

Επίσης, οι πισ̆ιες παρασκευάζονταν στην ποθερκά, στο γλέντι, δηλαδή, που έκαναν με το τέλος του θερισμού, αλλά και τα βράδια στις φιλικές παρέες που καθάριζαν το βαμβάκι (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 292).
Στην περιοχή Μόρφου [Μόρφου,η = κατεχόμενος δήμος της επαρχίας Λευκωσίας] οι πισ̆ίες παρασκευάζονταν την περίοδο που εξαγόταν το πρώτο ελαιόλαδο και τις τηγάνιζαν στο πρώτο λάδι που παρήγαγαν, ενώ στη Λάπηθο [Λάπηθος,η = κατεχόμενη κοινότητα της επαρχίας Κερύνειας] τις τηγάνιζαν με το τελευταίο λάδι που έβαζαν στο σπίτι (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 254).

Εορταστικές Περιστάσεις

Οι πισ̆ίες παρασκευάζονταν στη Γιορτή των Αγίων Σαράντα (9 Μαρτίου). Οι γυναίκες την παραμονή της γιορτής παρασκεύαζαν σαράντα μικρές πισ̆ίες που τις πήγαιναν στην εκκλησία και, στη συνέχεια, τις μοίραζαν στον κόσμο που βρισκόταν εκεί. Στην περιοχή της Μόρφου υπήρχε η συνήθεια την ημέρα αυτή να δίνουν πισ̆ίες στους γείτονες (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 141).

Την ημέρα της εορτής των Αγίων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου) συνήθιζαν στη Σύγκραση [Σύγκραση,η = κατεχόμενη κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου] να τηγανίζουν πισ̆ίες σε σαμόλαδο [σαμόλαδο,το = το σησαμέλαιο], γιατί πίστευαν ότι αυτό ήταν νηστήσιμο, αφού το λάδι απαγορευόταν (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 145).

Στα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου) σε πολλά χωριά παρασκεύαζαν πισ̆ίες. Στο χωριό Ακανθού [Ακανθού,η = κατεχόμενη κοινότητα της επαρχίας Αμμοχώστου] ζύμωναν πισ̆ίες λυτρατζ̆ένες [λυτρατζ̆ένη,η = η ανέμπατη, χωρίς προζύμι δηλαδή], που τις τηγάνιζαν σε φρέσκο ελαιόλαδο, αφού αυτή τη περίοδο εξαγόταν το νέο λάδι (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 151).

Κατά την επίσκεψη στο σπίτι της λεχώνας έπρεπε να πάρουν και γλυκά. Στην Κύπρο συνήθιζαν να παίρνουν διάφορα είδη πιτών. Πίτες συνήθως στη λεχώνα έπαιρναν οι μελλοντικοί νονοί ή νονές στη λεχώνα (Πρωτοπαπά 2009, 310-313, 318).

Συμβολικές Χρήσεις

Στη γιορτή των Αγίων Σαράντα, οι γυναίκες έφτιαχναν σαράντα μικρές πισ̆ίες που τις πήγαιναν στην εκκλησία και, στη συνέχεια, τις μοίραζαν στους εκκλησιαζόμενους (Κυπρή - Πρωτοπαπά 2003, 141).

Σε χωριά της επαρχίας Λευκωσίας είχε σημασία και ο αριθμός των γλυκυσμάτων. Φρόντιζαν να βάλουν στο πιάτο πίτες με περιττό αριθμό, έντεκα ή δεκαπέντε. Σε μερικά χωριά αν πήγαιναν σε πέντε μέρες, τους έβαζαν πέντε πίτες, αν πήγαιναν σε έντεκα μέρες, έπαιρναν έντεκα πίτες. Αυτό δείχνει και ότι πέρα από την πρακτική πλευρά, να φάει η λεχώνα πίτες, είχε και συμβολική σημασία, το δώρο της λεχώνας. Εύχονταν η ζωή του παιδιού να είναι γλυκιά και ταυτόχρονα τα γλυκά αποτελούσαν μιας μορφής μειλίγματα στις Καλές Γυναίκες ή τις μοίρες που δεν θα έκαναν κακό στο παιδί και τη λεχώνα και θα διέκειντο ευνοϊκά σ’ αυτού (Πρωτοπαπά 2009, 310-313, 318).

Χρήση από Ηλικιακές Ομάδες
Ηλικιωμένοι
Θηλάζουσες
Παιδιά
Χειρωνάκτες
Χρονολογία
19ος - 21ος αι.
Βιβλιογραφία

Γιαγκουλλής Κ. Γ. (2009), Θησαυρός Κυπριακής Διαλέκτου. Ερμηνευτικό, Ετυμολογικό, Φρασεολογικό και Ονοματολογικό Λεξικό της Μεσαιωνικής και Νεότερης Κυπριακής Διαλέκτου, Βιβλιοθήκη Κυπρίων Λαϊκών Ποιητών,70, Εκδόσεις Theopress, Λευκωσία.

Κυπρή Θ. Δ. (επιμ.) (1983 [2003²]), Υλικά διά την σύνταξιν ιστορικού λεξικού της κυπριακής διαλέκτου, Μέρος Β΄, Γλωσσάριον Ξενοφώντος Π. Φαρμακίδου, Δημοσιεύματα του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, IX, Λευκωσία.

Κυπρή Θ. - Πρωτοπαπά Κ. Α. (2003), Παραδοσιακά ζυμώματα της Κύπρου. Η χρήση και η σημασία τους στην εθιμική ζωή, Δημοσιεύματα του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, ΧVIII, Λευκωσία.

Λεοντίου Ν. (επιμ.) (1983), Άσσια. Ζωντανές μνήμες, βαθιές ρίζες, μηνύματα επιστροφής, Πολιτιστικός Σύνδεσμος «Η Άσσια», Λευκωσία.

Πέτρου-Ποιητού Ε. (2013), Από πού κρατάει η σκούφια τους. Λέξεις και ιστορίες από τον κόσμο της γεύσης, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία.

Πρωτοπαπά Κ. (2009), Τα έθιμα της γέννησης στην παραδοσιακή κοινωνία της Κύπρου, Δημοσιεύματα του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, XLIX, Λευκωσία.


Πηγή φωτογραφίας:

«Πισ̆ί(δ)ες» (Ζηνοβία Χαραλάμπους)

Ερευνητής/Καταχωρητής

Ελένη Χρίστου, Δημητρίου Δήμητρα, Δήμητρα Ζαννέτου, Στάλω Λαζάρου, Αργυρώ Ξενοφώντος, Τόνια Ιωακείμ